Αν ζητούσα σε μια ομάδα ανθρώπων να μου κατονομάσουν κάποιες από τις αισιόδοξες ταινίες όλων των εποχών, πόσο σύντομα θεωρείτε ότι θα φτάναμε στη Μελωδία της Ευτυχίας; Πολύ σύντομα; ίσως στις πρώτες πέντε; Συμφωνώ απολύτως.
Η Μελωδία της Ευτυχίας είναι μια τρομερά οπτιμιστική ταινία, με δυνατά μηνύματα και σκληρές δοκιμασίες που δημιουργούν ακόμα δυνατότερους χαρακτήρες, με υψηλές αξίες και πρότυπα.
Το βασικό όμως είναι ότι πρόκειται για μια ταινία για όλες τις ηλικίες, και ακριβώς εκεί έγκειται η μεγάλη της επιτυχία: ότι είναι τόσο διασκεδαστική, τόσο ευχάριστη και τόσο συγκινητική – και ο καθένας ανακαλύπτει σε αυτήν κάτι που τον αφορά. Όπως συμβαίνει με όλα τα διαχρονικά αριστουργήματα. Πόσοι όμως από σας ξέρετε ότι βασίστηκε σε μια αληθινή ιστορία;
Η Μελωδία της Ευτυχίας διέσχισε πολύ δρόμο, από την Ευρώπη στην Αμερική, για να καταλήξει να γίνει η αμερικάνικη παραγωγή του 1965 που όλοι ξέρουμε, σε σκηνοθεσία του Robert Wise και με απόλυτη πρωταγωνίστρια την Julia Andrews, στο πλευρό του εμβληματικού Christopher Plymmer.
Το 1949 εκδίδεται στην Αμερική το αυτοβιογραφικό βιβλίο της Μαρία φον Τραπ “Η ιστορία των τραγουδιστών της οικογένειας Φον Τραπ”, που γίνεται τεράστια εκδοτική επιτυχία. Στη Γερμανία θα εκδοθεί το 1952 με τον τίτλο “Vom Kloster zum Welterfolg” – σε ελεύθερη μετάφραση; Από τα αλώνια στα σαλόνια. Εκείνη την περίοδο η οικογένεια φον Τραπ ήταν ήδη μια ομάδα διάσημων τραγουδιστών σε όλην την Αμερική. Έκαναν συναυλίες και περιοδείες σε ολόκληρη την ήπειρο και τα έσοδα τα διέθεταν σστις πληγείσες οικογένειες του Β’ Παγκοσμιόυ Πολέμου. Κανείς όμως δεν θα προέβλεπε την επιτυχία που θα είχε η οικογένεια μετά την έκδοση του βιβλίου.
Η συγκινητική ιστορία της νεαρής καλόγριας που μπαίνει σε μια πολυμελή και ορφανή από μητέρα οικογένεια για να την αναπτερώσει και να την οδηγήσει σε νέα απελευθερωτικά μονοπάτια μέσω της μουσικής, δεν αφήνει κανέναν ανεπηρέαστο. Ήδη πριν την ταινία του 1965, δύο ταινίες γυρίστηκαν βασισμένες στο μύθο των φον Τραπ, και οι δύο γερμανικές: “The Trapp family” (1956) και “The Trapp family in America” (1958). Η Μαρία φον Τραπ βοήθησε στο σενάριο και των δύο ταινιών. Κατέληξαν να γίνουν τεράστιες επιτυχίες, κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο από τον μεγάλο βασιλιά του κινηματογράφου: το Χόλιγουντ.
Η αμερικάνικη εταιρεία παραγωγής αγοράζει τα δικαιώματα της ιστορίας και αποφασίζει να κάνει την ταινία σωστό μιούζικαλ, μιας και η μουσική αποτελεί μεγάλο άξονα της πλοκής. Ωστόσο, η ίδια η Μαρία φον Τραπ βγάζει ελάχιστα χρήματα από την επιτυχία των γερμανικών ταινιών και …καθόλου από την αμερικάνικη παραγωγή, καθώς τα δικαιώματα ανήκαν εξ ολοκλήρου στους κινηματογραφιστές. Οι Αμερικάνοι προέβησαν σε αλλαγές στην ιστορία της οικογένειας, κάτι που αρχικά αναστάτωσε τους φον Τραπ – αλλά αργότερα απόλαυσαν κι εκείνοι τη μεγάλη επιτυχία της ταινίας και κυρίως των τραγουδιών της.
Μικρά trivia γύρω από την ταινία
- Η Julie Andrews τραγουδούσε στα παιδιά ηθοποιούς, στα διαλείμματα της ταινίας, το τραγούδι Supercalifragilisticexpialidocious από τη Mary Poppins, για να τα διασκεδάσει. Μιας και η Mary Poppins δεν είχε κυκλοφορήσει ακόμα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της Μελωδίας, τα παιδιά ήταν πεπεισμένα ότι επρόκειτο για ένα τραγούδι που είχε επινοήσει η ίδια για να τα διασκεδάσει!
- Μια αλλαγή από την πραγματικότητα στην ταινία: Ενώ η οικογένεια φον Τραπ στην οθόνη φαίνεται να να διασχίσει τις ελβετικές Άλπεις για να διαφύγει, στην πραγματικότητα αυτό δεν συνέβη ποτέ. Οι φον Τραπ πήγαν στον τοπικό σταθμό τραίνων, πήραν το τραίνο για Ιταλία κι από εκεί φυγαδεύτηκαν προς το Λονδίνο και τελικά στις ΗΠΑ. Το Σάλτσμπουργκ, που εκτυλίσσεται η Μελωδία, βρίσκεται πολύ κοντά στα αυστρο-γερμανικά σύνορα και πολύ μακριά από τα ελβετικά ή τα ιταλικά σύνορα, ώστε να μπορούσαν να διαφύγουν με τα πόδια. Αν οι φον Τραπ ακολουθούσαν την πορεία της ταινίας, θα έπεφταν κατευθείαν πάνω στο ορεινό καταφύγιο του ίδιου του Χίτλερ!
- Η Julia Andrews χρειάστηκε να μάθει κιθάρα για τις ανάγκες της ταινίας. Επίσης, παραλίγο να απορρίψει τον ρόλο της φον Τραπ, γιατί τον θεώρησε αρκετά παρόμοιο με αυτόν της Mary Poppins, που γύριζε την ίδια περίοδο.
Όπως και να έχει, η ταινία είναι μια απολαυστική οπτικοακουστική εμπειρία, μέχρι και σήμερα.
Αποτελεί έναν ύμνο στην αισιοδοξία και στην αλληλεγγύη στις δυσκολίες που προκύπτουν στη ζωή.
Η Μαρία φον Τραπ είναι πάντοτε ένα σύμβολο αγάπης και στήριξης.
Και σίγουρα είναι μια ταινία που συγκινεί κάθε θεατή που θα την ανακαλύπτει από την αρχή, ξανά και ξανά.